خبرگزاری جمهوری اسلامی :
استاد رایانه دانشگاه اصفهان گفت: طرحهایی که تاکنون در کشور در زمینه سیستم و نرم‌افزار""OCRاجرا شده، هیچ نتیجه ملموس، عملیاتی و تجاری نداشته است.
سیستم ""OCRیک نرم‌افزار تشخیص بصری حروف است که اهمیت فراوانی در گسترش دامنه کاربرد فناوری اطلاعات در جوامع امروز دارد.
"سید امیرحسن منجمی" روز سه‌شنبه در همایش بین‌المللی" جهان اسلام، فناوری اطلاعات و جامعه اطلاعاتی"در دانشگاه اصفهان،افزود:از دهه ۶۰تاکنون پروژه های دانشجویی و ملی زیادی درزمینه سیستم OCRفارسی با صرف میلیاردها ریال هزینه تعریف و اجرا شده است ، اما ما در زمان حاضر هیچ نمونه عملیاتی و کاربردی برای استفاده نداریم.
وی برخی از دلایل این عدم‌موفقیت را پیگیری نکردن پروژه‌ها تا مراحل عملی، عدم سرمایه‌گذاری بخش خصوصی، دوباره‌کاری، محدودسازی افراطی برای افزایش ضریب دقت و ویژگی‌های زبان فارسی برشمرد.
این کارشناس توضیح داد:به دلیل‌اتصال برخی حروف در زبان فارسی، همپوشانی حروف در یک کلمه،وجود نقطه‌ها و دندانه‌ها و تفاوت زیاد در تحریر نسخ و غیر نسخ ، تهیه سیستم ORCفارسی نیاز به تلاش و استفاده از برنامه‌های هوشمند قدرتمندی دارد.
وی با تاکید بر اینکه تولید سیستم OCRفارسی باعث افزایش ارزش مستندات فارسی زبان در شبکه اینترنت می‌شود، گفت: ما برای تولید این سیستم نیاز به حضور واقعی و قدرتمند بخش خصوصی با سرمایه‌گذاری و پشتکاری بالا داریم.
منجمی برخی راهکاری پیشنهادی برای تحقق این‌امر را در گرو توجه به عملیات تقطیع کلمات به حروف،حرکت به سمت تشخیص زیر کلمات و تحقیق عمیقتر بر روی متدهای ساختاری مانند تبدیل "هاف" عنوان کرد.
وی گفت: کشورهای عربی در تولید OCRعرب زبان موفق بوده‌اند به‌طوریکه یک سیستم تجاری در این زمینه به بازار عرضه کرده‌اند در حالیکه ما هنوز چنین سیستمی که زبان فارسی را کاملا پشتیبانی کند، نداریم.
روزنامه هموطن سلام ٬ نوشته ای از فرنود حسنی درج کرده است که قسمتی از آن چنین است:
بازار داغ آموزش‌های عالی شرایط را به گونه‌ای رقم زد که دانشگاه‌های دولتی نمی‌توانستند از درآمد موجود دراین بازار چشم‌پوشی کنند و در ابتدا سعی کردند با افزایش ظرفیت دوره‌های شبانه درآمدزایی کنند که این کار اعتراض‌های زیادی را از سوی دانشجویان روزانه به همراه داشت و در نتیجه دانشگاه‌های دولتی که نمی‌توانستند از دوره‌های روزانه درآمدی کسب کنند درصدد توسعه آموزش‌های مجازی و بر خط افتادند و درنتیجه شاهد بودیم که در سال‌های گذشته دانشگاه‌های علم و صنعت، امیرکبیر و خواجه نصیر به عنوان دانشگاه‌های پیشرو در این زمینه اقدام به راه‌اندازی شعبات مجازی و جذب دانشجو در مقاطع لیسانس و فوق لیسانس با شهریه‌هایی بالغ بر 5 تا 8 میلیون تومان کردند.
البته این مساله با شعار اصلی‌شان که کاهش هزینه‌ها با توسعه آموزش بر خط به وجود آمده بود، کاملا در تضاد است. گو اینکه بعد از یکی دو سال نتیجه گرفته شد که آموزشی‌های این‌چنینی از سطح کیفی مناسبی هم برخوردار نیستند.