معاون فنی پیشین دبیرخانه‌ی شورای عالی اطلاع‌رسانی معتقد است که بهترین مکان برای ایجاد دیتاسنتر دولتی، با ظرفیت امنیتی فیزیکی بالا، تهران و اصفهان است تا پس از ایجاد آن‌ها، سایر سرورهای خصوصی به آن‌ها وصل شوند و ذخیره‌سازی اصلی اطلاعات در آن مکان‌ها صورت بگیرد.
خسرو سلجوقی در گفت‌وگو با ایسنا، در باره ایجاد دیتاسنتر در داخل کشور، با بیان این که هاستینگ محلی برای ذخیره اطلاعات است، اظهار کرد: به نظر من اگر برروی دو دیتاسنتر دولتی که همه اطلاعات در آن ذخیره شود، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری کنیم، بهترین و موثرترین کار است زیرا هزینه ایجاد دیتاسنتر بسیار بالا است و برای بخش خصوصی به صرفه نیست و از طرفی از نظر امنیت فیزیکی، اطلاعاتی و نرم‌افزاری نیز برای آن بخش مفید نخواهد بود.
وی گفت: با اتصال سرورهای خصوصی به دیتاسنتر دولتی، بخش‌های خصوصی، هزینه مورد نیاز ذخیره‌سازی و ساختمان را پرداخت نمی‌کنند زیرا برای این کار و برای محلی جهت ذخیره‌سازی اطلاعات بودجه زیادی مورد نیاز است.
او با بیان این که هاستینگ جایی است که اطلاعات سرور برروی آن قرار دارد و در آن جا ذخیره می‌شود، گفت: این موضوع که سازمان‌های دولتی خود به ایجاد دیتاسنترهای داخلی بپردازند، تصوری اشتباه است زیرا این موضوع از نظر امنیتی به صلاح نیست و هر وزارتخانه‌ای نمی‌تواند در این زمینه اقدام کند.
به گفته وی تعداد زیادی از سازمان‌های دولتی قصد راه‌اندازی دیتاسنترهای خصوصی را دارند و این بحث را مطرح کرده‌اند اما مطرح کردن چنین بحثی درست نیست زیرا در ابتدا باید با مفهوم دقیق دیتاسنتر آشنا شد و پس از آن چنین بحثی را مطرح کرد.
پنج سال پیش٬ نوشته ای در سایت دانش کاربردی مکتب کسب و کار هاروارد منتشر شد که هنوز برای بسیاری از سازمانها و شرکتهای ایرانی تازه و قابل استفاده است. مطلب در این باره بود که برگزاری سمینار شیوه مفیدی برای بازاریابی و رونق کسب و کار است. در این نوشته به نکات لازم برای برگزاری یک سمینار موفق اشاره شده بود. با مراجعه به صفحه یاد شده٬ می توان این نکات را مرور کرد.
در همانجا این مطلب اضافه شده بود که وبینارها٬ یعنی شکل مبتنی بر وب سمینارها٬ به دلیل صرفه جویی در وقت و هزینه سفر٬جاذبه روزافزونی دارند. در آنجا از تجربه با ارزشی صحبت می شود: برای یک وبینار با ده هزار نفر از میان لیست مشتریان موجود در شرکت تماس گرفته می شود. گاهی کارکنان٬ مطبوعات٬ و تحلیلگران مالی نیز به وبینار دعوت می شوند. معمولا ۵ تا ۱۰ درصد از افراد دعوت شده٬ در وبینار ثبت نام می کنند و از آن تعداد ۳۰٪ در وبینار شرکت خواهند کرد. به عبارت دیگر به طور متوسط در وبینارهایی با آن حجم تماس اولیه٬ ۱۰۰ تا ۲۰۰ نفر حضور ژیدا می کنند. اما همین تعداد شرکت کننده٬ ارزش آن فعالیت را دارد.
دانشگاه صنعتی امیرکبیر از سال ۸۳ آموزش مجازی را آغاز کرد. به استناد مرکز آموزشهای مجازی و فراگیری از دور این دانشگاه٬ در حال حاضر ۴ دوره کارشناسی ارشد (مخابرات ICT ، فناوری اطلاعات و مدیریت٬ معماری کامپیوتر٬ مهندسی پزشکی) برگزار می کند.
شرایط و مقررات این دوره ها (از نظر معافیت سربازی٬ حضور و غیاب٬ مرخصی ترمی٬ ثبت نام٬ آزمون حضوری٬ انتخاب واحد٬ حذف و اضافه و نیز طول دوره٬ تعداد ترم٬ تعداد واحد٬ ساعت واحد و ...) کاملا شبیه دوره های معمولی است. شاید بتوان گفت حداقل طول دوره می تواند کمتر شود و تعداد دروس برای انتخاب واحدهای اختیاری می تواند بیشتر باشد. مثلا کارشناسی ارشد مخابرات ICT را می توان در ۳ نیمسال گذراند و برای ۱۵ واحد اختیاری آن می توان ۵ درس از میان ۴۲ درس انتخاب کرد. این دوره ۲۷ واحد اصلی (۱۲ واحد اجباری و ۱۵ واحد اختیاری) و ۲ واحد سمینار و ۳ واحد پروژه دارد.
دانشجو باید رایانه ای با امکانات لازم سخت افزاری و نرم افزاری داشته باشد و در عین حال می تواند از امکانات دانشگاه (کتابخانه٬ سایت دانشکده ها٬ مرکز آموزش مجازی دانشگاه) برای دسترسی به اینترنت و حضور در کلاس مجازی استفاده کند. هر سه هفته یکبار هم کلاس ها حضوری خواهد بود. معمولا کلاس های حضوری یک دانشجو در دو روز متوالی برگزار می شود. یعنی یک دانشجوی شهرستانی هر ماه حداقل دو روز باید در تهران باشد.
کتابهایی که معرفی می شود جنبی است. فایل های Pdf که Download می شود نیز برای تعیین ساعت حضور در کلاس محاسبه نخواهد شد. کلاس زمانی است که دانشجو به سیستم LMS دانشگاه متصل شده باشد و همه فعالیتهایش (حضور پشت کامپیوتر٬ مشاهده هر قسمت درس٬ شرکت در اتاق کنفرانس و ...) توسط این سیستم ثبت شود. این درس ها را نمی توان Download کرد. یعنی هر دانشجو برای مطالعه دروس در طول دوره باید حداقل ۳۵۰ساعت پای کامپیوتر باشد (۳۵۱ = ۲۷ * (۴-۱۷)) و علاوه بر آن سمینار و پروژه را انجام دهد و در کلاس های حضوری شرکت کند. در ابتدای دوره نیز یک جلسه حضوری برای یادگیری کار با LMS برگزار می شود و یک CD آموزشی در اختیار دانشجو قرار می گیرد.
ساعات مشخصی در طول هفته٬ دسترسی online به استاد امکانپذیر است و این کار از طریق گفتگو (chat) صورت می گیرد. همچنین می توان همواره از طریق email مشکلات را با استاد مطرح کرد.